مهدی جان بیا ، این جا تنهائی خیمه ی خود را پهن کرده است

 و خورشید با گریه غروب می کند .  وقتی جمعه ها نمی آیی

 بغض زیر گلوی ماه را فشار می دهد و آسمان دلش می گیرد

 و اسیر حسرتی بارانی می شود.

   جمعه ها گل های نرگس خیابان های انتظار را عطر آگین

 می کنند و وقتی نمی آیی باران اشک می ریزد و معصومانه

 نام تو را سر می دهد و گل های نرگس با امید جمعه ی دیگر

 بسته می شوند.

جمعه ها شوق پرواز می کند و آسمان عاشقانه ترین انحنای

 وقت خود را برای آینه تفسیر می کند.و خورشید به شیوه ی

 باران پر از طراوت و تکرار می شود و نسیم ساقه ی ترد معنی

 را تکان می دهد.

مهدیا بگو از از کدامین جاده می آیی تا قلبم زیر پاهایت مانند

 فرشی قرار دهم تا پاهایت قلبم را نوازش دهد . بگو چرا نمی

 آیی تا به این انتظار کشنده پایان دهی ، تو می دانی که لبان

 منتظرانت مانند اناری از العجل العجل خشکیده است.

در عشق بی اندازه ی منتظران به تو پرهای آبی صداقت پیدا

 است.زود تر بیا این بار سوار اسبی از جنس نور شو ، که

 سرعتش از همه چیز بیشتر باشد.قفل دنیا را بشکن وقفس

 سرد خیانت را آب کن وبار دیگر کلبه ی سبز عدالت را بنا کن.